„Seminarium to określony czas i miejsce, ale to przede wszystkim wspólnota wychowawcza w drodze.” Jan Paweł II

Słowo „seminarium” znaczy tyle, co „szkółka roślin, drzew”, a swoją etymologię ma w łacińskim słowie semen – nasienie, latorośl. Tak też jest w rzeczywistości. Nasieniem jest powołanie. Przez sześć lat pielęgnowane, podlewane, przycinane, aby stać się pięknym kwiatem. Opiekuje się nami pięciu moderatorów. Ksiądz rektor, Ksiądz wicerektor, a także ksiądz dyrektor administracyjny, który troszczy się oto, by w seminarium było jak w domu. Nad rozwojem naszego życia wewnętrznego czuwa dwóch ojców duchownych. O rozwój naszego intelektu odpowiedzialni są wykładowcy: księża i świeccy, którzy systematycznie sprawdzają efekty swojej i naszej pracy poprzez zaliczenia i egzaminy. Każdy semestr kończy się u nas tak samo jak na innych świeckich uczelniach – sesją egzaminacyjną.

Seminarium to miejsce modlitwy, nauki, zdobywania doświadczeń i czas wszechstronnego rozwoju.

Nie jest to tylko zwykła uczelnia wyższa. Aby zostać przyjętym do seminarium, trzeba najpierw przejść pozytywnie weryfikację powołania polegającą na odbyciu egzaminu wstępnego. Jest to też czas na kolejne pytania i odpowiedzi. Patrząc z zewnątrz to grupa kilkudziesięciu młodych ludzi – kleryków oraz moderatorów i profesorów.to czas rozwoju duchowego. Celem formacji duchowej jest związanie życia osobistego każdego z kleryków, z Mistrzem – Jezusem Chrystusem. Służą temu: codzienna Eucharystia, adoracja Najświętszego Sakramentu, częsty sakrament pokuty, comiesięczne dni skupienia (dzień odnowy duchowej i pogłębienia życia wspólnotowego), codzienna medytacja Pisma Świętego i modlitwy wspólnotowe, czytanie duchowne, studium filozofii i teologii oraz osobista modlitwa. Nad tą formacją czuwają przede wszystkim ojcowie duchowni (kierownicy w powołaniu) i spowiednicy.

Seminarium to czas studiów.

Przygotowując się do pełnienia odpowiedzialnych funkcji w służbie Kościoła, klerycy zdobywają szeroką wiedzę z zakresu filozofii (2 lata) i teologii (4 lata). Możliwością poszerzenia wykładów są konferencje naukowe organizowane na miejscu, wyjazdowe kursy dokształcające, spotkania z ludźmi znanymi i cenionymi w życiu Kościoła. Pomocą służą także szerokie zbiory biblioteczne naszej biblioteki, które wynoszą obecnie 27 tys. woluminów. Studia kończą się obroną pracy magisterskiej. Seminarium to także formacja pastoralna, czyli praktyczne przygotowanie do posługi słowa, ewangelizacji, liturgii i współpracy ze świeckimi. Klerycy uczą się pracy w duszpasterstwach specjalistycznych w ciągu roku akademickiego. Służą temu praktyki wakacyjne w środowiskach ludzi młodych, dzieci i starszych; wśród chorych, niepełnosprawnych, w ruchach katolickich i grupach rekolekcyjnych.

Seminarium to czas rozwoju ogólnoludzkiego.

Bez osiągnięcia dojrzałego człowieczeństwa nie może być mowy o
dojrzałym chrześcijaństwie i kapłaństwie. Rozwojowi cech ludzkich sprzyja przede wszystkim włączenie się w podstawowe formy życia seminaryjnego, wyznaczone przez plan dnia i cały regulamin, przez życie wspólnotowe, zwłaszcza w pokojach i na własnym roczniku. Zrozumienie swojej emocjonalności, kierowanie nią, zrozumienie drugiego człowieka, spontaniczna pomoc drugiemu, umiejętność słuchania i kontaktu z innymi, umiejętność uzgadniania własnego zdania o sobie z opiniami innych, wyzbycie się własnego egoizmu – są  zadaniami codziennego życia seminaryjnego.

Ogromnym polem popisu jest kilkanaście grup kleryckich. Są wśród nich m.in. Koło Powołaniowe, Koło Caritas, Krąg Harcerski, Redakcja „Myślnika kleryckiego”, zespół muzyczny, sekcja sportowa i inne. Klerycy mają dostęp do sali gimnastycznej, boiska sportowego i basenu. Każdy ma możliwość rozwoju własnych zainteresowań.

W dążeniu do podstawowego celu – kapłaństwa jest kilka „stacji”.

Na trzecim roku studiów klerycy zostają obłóczeni w sutanny, a także wprowadzeni w posługę lektora – posługę stołu Słowa Bożego. Na czwartym roku w posługę akolity – posługę stołu Eucharystii. Na końcu roku piątego mają miejsce święcenia diakonatu. Zwieńczeniem drogi są święcenia kapłańskie. Nowo wyświęceni kapłani wyruszają do ludzi, aby nieść Dobrą Nowinę.